François schrijft wekelijks over zijn leven met depressie. In deze blog gaat hij dieper in op het slikken van medicatie. “Mijn cardioloog zegt “Maar meneer De Waal, daar hebben we pillen en poeiers voor!”. Ik ben er even stil van. Dan zeg ik zachtjes: “Nee, liever geen pillen””.
Midden in mijn derde, weer maanden durende poging om verlichting te vinden met behulp van antidepressiva, zit ik bij de psychiater. Ik ben nog even depressief als altijd en voel dat ook deze derde poging is mislukt. Bij het woord psychiater denk ik aan iemand die therapie geeft, maar die tijd is voorbij. Mijn psychiater vraagt hoe het gaat, wil weten of de antidepressiva inmiddels zijn ‘aangeslagen’ en begint dan mijn lengte en bloeddruk te meten.
Als hij naar mijn hart luistert, vermoedt hij een hartritmestoornis en stuurt me naar de cardioloog
Een maand later ga ik naar de afdeling Cardiologie waar enkele zusters mijn hart onderzoeken. Ik moet ook een nachtlang een bakje dragen dat dingen van mijn hart registreert. De volgende dag weer naar het ziekenhuis om het bakje terug te brengen.
Weer een maand later kom ik bij de cardioloog voor de uitslag. Ik kom binnen en maak kennis met de cardioloog, een blozende, dikbuikige vijftiger. Achter hem zit een jonge vrouwelijke cardioloog in opleiding. Ik ga zitten en de cardioloog begint. “Goeden middag meneer De Waal, goed dat we elkaar zien en kunnen praten over uw hart. Meneer De Waal, wij hebben alle tests nauwkeurig bestudeerd, en nee, we kunnen geen hartritmestoornissen vinden.” Stilte.
Dan, ineens triomfantelijk: “Maar meneer De Waal, we hebben wat anders ontdekt. Uw hart … is in zo’n staat dat als het erger wordt, er een risico van hartfalen is”. Stilte. “Maar meneer De Waal” (nog steeds intens gelukkig) “daar hebben we pillen en poeiers voor!”. Hij houdt zijn mond en kijkt me stralend aan. Ik ben er even stil van. Dan zeg ik zachtjes: “Nee, liever geen pillen”.
Als door een wesp gestoken staat hij op vanachter zijn bureau, zwiept zijn vlezige hand naar voren en zegt streng: “Dan, meneer De Waal, kunnen wij niks meer voor u betekenen”. Ik druip af. Ik heb akelige gedachten. Zoekt en gij zult vinden? Je eigen markt creëren?
Vreemd. Ik mis wat, misschien empathie, wat hart-elijkheid?
Een maand later zit ik weer bij mijn psychiater. Ik vraag hem of ik bij die cardioloog de juiste beslissing heb genomen. Hij antwoordt: “Als het echt nodig was geweest, dan had hij u wel medicijnen voorgeschreven. En zo nodig mij gebeld.” Ik slaak een zucht van verluchting.
Een jaar later
Vanwege deze affaire moet ik weer naar de cardioloog. Hoe gaat het nu met mijn hart? Ik ben nog steeds zwaar depressief (iets minder dan een jaar ervoor) en laat me dus vrijwel alles welgevallen. Ik ga erheen. Ik vraag wel aan mijn huisarts of ik deze keer een cardioloog kan krijgen met een kleiner ego.
In de tussentijd luister ik naar enkele bevriende medici. Cardiologen schijnen de specialisten te zijn met de grootste ego’s, ze beschouwen zichzelf als de belangrijkste artsen in het ziekenhuis. En ze behoren tot de bestbetaalde specialisten. Als jurist herinner ik me een geruchtmakende rechtszaak waar een groepje cardiologen zich ernstig misdraagt in een restaurant.
Dus ik weer naar de cardioloog, deze keer eentje met een kleiner ego
Hij stelt een scan voor.
Enkele weken later sta ik in een lange rij wachtenden met een infuus in mijn arm. Als ik aan de beurt ben, ga ik in een groot scan-apparaat liggen. Alles bij elkaar duurt dat tien minuten. Maanden later lees ik dat dit onderzoek meer dan 400 euro heeft gekost en kan ik 385 euro eigen risico betalen.
De uitslag krijg ik een maand later, deze keer per telefoon. Alles is goed met mijn hart, zelfs beter dan de vorige keer. Nee, hartfalen is nu dus nog minder aan de orde. De cardioloog stelt voor om over twee maanden weer zo’n scan te laten maken.
Ik ben ineens wakker en zeg vriendelijk: “Eh, nee, liever niet”.
“Liever over een half jaar?”
“Eh … nee.”
“Een jaar later?”
“Nee, dank u”.
“Twee jaar later dan?”
Plaatsvervangende schaamte. Ok, ik stem in en denk: als het zover is, zie ik wel.
Eén van de bijwerkingen van antidepressiva is dat ze niet goed zijn voor je hart, met name kunnen ze hartritmestoornissen veroorzaken
Voordat ik antidepressiva begon te slikken, had ik nooit last van mijn hart. Ik was en ben slank, sportief en gezond. De antipsychotica die ik slik vanwege de depressie kunnen ook hartproblemen veroorzaken.
In Tolles’s boek Een nieuwe aarde lees ik dat volgens het prestigieuze Journal of the American Medical Association medische behandeling de derde doodsoorzaak is in Amerika.
Sindsdien denk ik dat ik ben ontsnapt aan wat ik de ziekenhuis-carrousel noem
Veel mensen van mijn leeftijd, boven de zestig, zie ik een (vermeende) kwaal hebben en medicijnen krijgen. Plus daarna automatisch een eeuwig abonnement bij een specialist voor regelmatige controle (en zo altijd rondjes blijven draaien in de carrousel). Soms twee specialisten. Die laten je misschien nooit meer los, hoe goed het ook met je gaat. Want ja, stel je voor, de kwaal zou zomaar ineens toch weer kunnen terugkomen … !
Als ik in het begin bij de cardioloog ja had gezegd tegen de medicijnen (“pillen en poeiers”), dan had ik ze geslikt (waarschijnlijk tot mijn dood). Dan was het daarna beter gegaan met mijn hart en had iedereen, ik ook, gezegd: “Ah, zie je wel, die medicijnen werken, mooi zo, ermee doorgaan!” (Nee hoor, weet ik nu, zonder die medicijnen ging het ook beter.)
Niet lang hierna stop ik met de antidepressiva, antipsychotica en pammetjes. Pff
De Deense hoogleraar Peter Gøtzsche zegt in zijn boek Dodelijke medicijnenen georganiseerde misdaad dat geneesmiddelen de derde doodsoorzaak zijn in het westen. Gøtzsche, niet onomstreden, won met dit boek de eerste prijs van the British Medical Association Medical Book Awards.
