François schrijft wekelijks over zijn leven met depressie. Hij wil stoppen met de blogs omdat hij zich diep schaamt: hij geeft goeie adviezen … die hij zelf niet opvolgt.
Waarschijnlijk wordt dit het laatste stukje dat u van mij gaat lezen op deze plek. Misschien slaakt u nu een zucht van verlichting. Maar misschien ook niet, want regelmatig kreeg ik ontroerende reacties van lezers van Psychosenet en dat deed me altijd heel veel goed. Ik ben zeer geliefd, ik weet het. En natuurlijk ben ik blij dat er sinds alweer enkele maanden een fanclub is opgericht: de Enige Echte François de Waal Fanclub.
Bovendien kreeg ik laatst tot mijn verrassing vanwege deze blogs hoogstpersoonlijk uit de handen van H. K. H. Koningin Máxima een zeer hoge onderscheiding. Maar wat ik natuurlijk veel belangrijker vind: ze vertelde me toen onder vier ogen dat elke vrijdagochtend de hele familie om tien uur ’s ochtends bij elkaar komt om mijn blog van die week te lezen om het daarna samen te bespreken. Ontroerend, hè?
Maar goed, alles heeft een begin en een eind
Laat ik uitleggen waarom ik overweeg om te stoppen. Afgelopen april is er een ernstige ziekte bij mij geconstateerd: HAMTO. Dat klinkt onbekend; toch komt de aandoening erg veel voor. De Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) van de Verenigde Naties heeft er al enige tijd een uiterst belangrijke Commissie op zitten om alle kennis van over de hele wereld over deze ziekte te inventariseren. Het blijkt dat er geen land is waar het niet voorkomt. Heel erg veel is nog onbekend, maar tegelijk weten we al heel erg veel. Als ik eerlijk ben: ik schaam me dat ik officieel gediagnosticeerd ben met deze akelige aandoening.
De ziekte HAMTO staat voor: Heb Alles Maar Toch Ontevreden
Veel mensen lijden eraan, ik ben niet de enige, maar toch. Niet iedereen is er zo openhartig over als ik, veel mensen lijden in stilte en houden het angstvallig geheim. Het schijnt een soort universele, mentale ziekte te zijn die vooral in de westerse wereld epidemische vormen heeft aangenomen. De symptomen zijn steeds hetzelfde. Men fluistert dat er eigenlijk nog geen medicijnen tegen bestaan. In allerlei laboratoria over de hele wereld werken wetenschappers keihard om een adequaat geneesmiddel te vinden. De eerste generatie antihamtossima worden nu op kleine schaal getest in India en China. Wat zeker is, is dat deze ziekte in de nieuwste versie van de DSM een geheel nieuw en omvangrijk hoofdstuk zal opleveren.
Ook in het Algemeen Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen is er al veel over geschreven, en wel door niemand minder dan Prof. Dr. Ir. J.H. het Mannetje. Misschien moeten we deze ziekte met z’n allen toch meer serieus gaan epibreren. En nu hebben we ook nog eens Nobelprijswinaar en Bijzonder Emeritus Hoogleraar Alfred E. Neuman die heeft aangekondigd dat hierover van zijn hand een vijfdelige serie boekwerken zal verschijnen. Goud op snee.
Voor iemand als ik, die teksten en boeken schrijft over wijsheid, persoonlijke groei, spiritualiteit, over tevreden zijn met wat je hebt, tevreden zijn met genoeg, voor zo iemand is de ziekte natuurlijk een grote schande. Ik durf dan ook eigenlijk bijna niemand te vertellen dat ik eraan lijd, en aan u, bezoekers van Psychosenet, al helemaal niet. Met opgeheven vingertje vertel ik elke week aan u dat u tevreden moet zijn wat u hebt — en dan zit ik zelf heel erg ontevreden te zijn. Terwijl ik alles heb.
HAMTO!
De ellende begon in maart
Er ontbrak iets in mijn leven, ik hoef niet eens te vertellen wát precies (ontbreekt er niet altijd in ieders leven wel iets?). Iedereen wil graag gezondheid, een baan, een huis, een relatie, kinderen, vakanties, wat geld op de bank en nog zowat. Eén van die dingen ontbrak ineens en het duurde nog geen week of alle symptomen van deze akelige ziekte openbaarden zich: een slecht, prikkelbaar humeur (waarom heb ik dat niet?; wanneer gaan ze me dat nou eindelijk eens geven?); dat slechte humeur afreageren op anderen, variërend van kassières, gezinsleden en vrienden tot collega’s en medeweggebruikers; zelfmedelijden (waarom overkomt alleen mij dit?; hebben ze het weer op mij voorzien?); nijdig klagen, zeuren, mopperen en afschuwelijk discriminerende opmerkingen (moet je die belachelijke homo zien!; moet je die stomme hoofddoek zien!); een behoorlijk venijnige jaloezie (waarom zij allemaal wèl en ik verdomme niet?) en ten slotte een hele halve depressie (weinig energie ondanks veel chocola, alcohol, YouTube, sigaretten, koekjes, pillen, porno, paprika-chips en natuurlijk een extra groot familiepak dubbelzoute drop).
De oorzaak van deze ziekte is je concentreren op wat je niet hebt
En niet op wat je wèl hebt. Dat je leven vele zegeningen telt. En vele wonderen kent. Je ademt, er komt schoon water uit de kraan, er is van alles niet genoeg maar juist méér dan genoeg. We leven in een raar landje, maar is er een beter op aarde? We genezen meer ziektes dan ooit; we reizen met z’n allen wat af; we hebben zovéél. Kortom: wat zeuren we nou? Nou, we zeuren. Ik zeur. Een ernstig geval van HAMTO!
Naast al deze nare symptomen draag ik dus ook nog de vreselijke schaamte dat ik als uw nederige dienaar en Algemeen Directeur van de Afdeling Levenswijsheid en Algemene Zingeving van Psychosenet geheel door de mand ben gevallen. Hoe kan je nou Directeur Levenswijsheid en Algemene Zingeving zijn bij Psychosenet en tegelijk lijden aan een hardnekkige vorm van HAMTO? Ik zeg het één, maar doe het ander. Terwijl filosofie voor mij nou juist is: geen woorden maar daden. Hoe kan ik nog met opgeheven hoofd verder? Ik schaam me diep.
In deze video vertel ik hoe u tevreden moet zijn met wat u heeft.
Ik schrijf een heel blog vol over dankbaarheid (Dankbaarheid is een schuw vogeltje), maar gedraag me zelf als een ondankbare hond.
Begin bij jezelf. Hoe kan ik als HAMTO-patiënt, dus een ongelukkig mens, nou geluk brengen bij anderen?
Ik zal dus stoppen. Of bent u van mening dat, hoe wijsneuzig en betweterig ik ook ben, je toch aan deze ziekte mag lijden? En denkt u misschien: vertel de volgende keer maar hoe het verder gaat met je ziekte? Vol twijfel schud ik mijn hoofd, met betraande ogen wacht ik uw strenge doch rechtvaardige oordeel af.
